MIŞELÍE, mişelii, s.f. 1. Caracter specific omului mişel (1); faptă, purtare, atitudine de om mişel (1); ticăloşie, mârşăvie, infamie. 2. (Înv.) Sărăcie, mizerie. – Mişel + suf. -ie.

MIŞELÍE s. v. deşertăciune, inutilitate, lipsă, mizerie, nevoie, nimic, nimicnicie, sărăcie, zădărnicie.

MIŞELÍE s. v. ticăloşie.

mişelíe s. f., art. mişelía, g.-d. art. mişelíei; pl. mişelíi, art. mişelíile

MIŞELÍ//E ~i f. 1) Caracter mişelesc. 2) Faptă de mişel; josnicie. /mişel + suf. ~ie